Mariusz Duda – “AFR A ID”

 Mariusz Duda, artysta, który zdecydowanie nie należy do gatunku przewidywalnych, prezentuje nam swój najnowszy album pod tytułem;

                                                                                                                                                      “AFR A ID”

Płyta ta wiedzie nas przez nieznany dotąd świat, rozpoczynając od delikatnie zaczynającego się utworu “Taming Nightmares”. Już na samym początku wyróżnia się intensywna perkusja i zaskakujący, pełen mroku bridge. Warto zaznaczyć, że album ten stanowi pewnego rodzaju kontynuację tzw. trylogii lockdownowej. Słychać tu, że artysta rozwija swoje skrzydła, co uwypuklają doskonale dobrane instrumenty,
jak w przypadku utworu “Fake Me Deep, Murf”.

Mariusz Duda, wcześniej znany z istotnych projektów, takich jak Riverside czy Lunatic Soul, na tej płycie współpracuje z gitarzystą Mateuszem Owczarkiem z grupy Lion Shepherd (współpracującym także z Riverside). 

Dzięki wcześniejszej współpracy udało im się stworzyć momentami mroczne, przytłaczające arpeggiatorami utwory do których odrobinę światła wprowadzają solówki Owczarka.
Szczególną uwagę zasługuje utwór “Why so serious, Cassandra”, brzmiący jak ścieżka dźwiękowa do obrazów w stylu Davida Lyncha, takich jak “Mulholland Drive”.
Głębokie bębny dominujące w tym utworze utrzymują słuchacza w równowadze, nie pozwalając mu zajść za daleko w mrocznym labiryncie zapętlonych, przytłumionych syntezatorów.

https://www.youtube.com/watch?v=705VaZUQWqA

 Cały projekt to podróż w głąb siebie, choć opisywana przez zero jedynkowy schemat elektroniki.

Podsumowując, 42 minuty albumu skłaniają do refleksji, czy przypadkiem nie pozwoliliśmy zbyt głęboko przeniknąć się dwóm światom, elektronicznemu oraz temu tu i teraz. Mimo, że płyta jest głęboko relaksująca, nie należy dać się zwieść atmosferze spokoju i mroku, ponieważ album wielokrotnie potrafi przerwać spokojną kontemplację. Dla fanów tego rodzaju klimatów,

“AFR A ID” to zdecydowanie pozycja, obok której nie można przejść obojętnie.
Nasza ocena to 8 na 10.

Mariusz Dujka